Naszła mnie ostatnimi czasy taka konkluzja.
Chcę Ci opowiedzieć 2 sytuacje przez które wyszłam na matkę wyrodną.
Nie wiem czy tylko moje dziecię tak ma ale ostatnio Panna K. zachowuje się tak, że osoba postronna (czyt. nie mająca dzieci) może dojść do dziwnych wniosków.
Nie wiem czy tylko moje dziecię tak ma ale ostatnio Panna K. zachowuje się tak, że osoba postronna (czyt. nie mająca dzieci) może dojść do dziwnych wniosków.
Brzmi jak reklama kolejnego cudownego środka kosztującego milion monet???
Ja już po jednej próbie porzuciłam wszelkie inne odplamiacze raz na zawsze.
Chcesz widzieć co to? to czytaj dalej
Jest ekologiczny,
szeroko dostępny.
Nie wymaga namaczania.
Nadaje się zarówno do bieli jak i koloru. (chodź przy ciemnych ubraniach polecam przekręcić na lewą stronę)
Można go spokojnie stosować do bielizny niemowlęcej.
Jego użycie nie powoduje alergii, ani szybkiego niszczenia tkanin.
Trafiłam na ten środek bezskutecznie walcząc z plamami na ubrankach wtedy mojego niemowlaczka (teraz Panna ma ponad 2 lata i wciąż korzystam z tego środka)
Radzi sobie nawet z plamami z kawy, herbaty, trawy, curry, marchewki, truskawek czy zupy pomidorowej lub sosu do spaghetti, z którymi wszystkie wiodące środki sobie nie radziły mimo kilkukrotnego prania.
Jesteś ciekawa co to za środek???
To SŁOŃCE :)
NIE wierzysz? - spróbuj to nic nie kosztuje!!!
Bezpłatne, dostępne i skuteczne.
Wystarczy uprać ubrania jak zwykle i wywiesić nie przejmując się, że nasz środek czegoś nie doprał.
Ubranie rozkładamy czy to na suszarce czy zimą np na parapecie (to działa również przez szybę), plamą w kierunku jak najbardziej nasłonecznionym i pozostawiamy na cały dzień.
W przypadku ciemnych ubrań postępujemy nieco ostrożniej przewracając je na lewą stronę.
Latem gdy panują ekstremalne upały skracamy ekspozycję na słońce to niezbędnego minimum.
Gdy ubranie nam nieco zesztywniało możemy je przepłukać i już normalnie wysuszyć.
Sposób został przeze mnie niejednokrotnie sprawdzony i naprawdę działa.
Ja już po jednej próbie porzuciłam wszelkie inne odplamiacze raz na zawsze.
Chcesz widzieć co to? to czytaj dalej
Jest ekologiczny,
szeroko dostępny.
Nie wymaga namaczania.
Nadaje się zarówno do bieli jak i koloru. (chodź przy ciemnych ubraniach polecam przekręcić na lewą stronę)
Można go spokojnie stosować do bielizny niemowlęcej.
Jego użycie nie powoduje alergii, ani szybkiego niszczenia tkanin.
Trafiłam na ten środek bezskutecznie walcząc z plamami na ubrankach wtedy mojego niemowlaczka (teraz Panna ma ponad 2 lata i wciąż korzystam z tego środka)
Radzi sobie nawet z plamami z kawy, herbaty, trawy, curry, marchewki, truskawek czy zupy pomidorowej lub sosu do spaghetti, z którymi wszystkie wiodące środki sobie nie radziły mimo kilkukrotnego prania.
Jesteś ciekawa co to za środek???
To SŁOŃCE :)
NIE wierzysz? - spróbuj to nic nie kosztuje!!!
Bezpłatne, dostępne i skuteczne.
Wystarczy uprać ubrania jak zwykle i wywiesić nie przejmując się, że nasz środek czegoś nie doprał.
Ubranie rozkładamy czy to na suszarce czy zimą np na parapecie (to działa również przez szybę), plamą w kierunku jak najbardziej nasłonecznionym i pozostawiamy na cały dzień.
W przypadku ciemnych ubrań postępujemy nieco ostrożniej przewracając je na lewą stronę.
Latem gdy panują ekstremalne upały skracamy ekspozycję na słońce to niezbędnego minimum.
Gdy ubranie nam nieco zesztywniało możemy je przepłukać i już normalnie wysuszyć.
Sposób został przeze mnie niejednokrotnie sprawdzony i naprawdę działa.
Jak pisałam w poprzednim poście (matka to nie robot) ostatnio z moją kondycją psychiczną nie jest całkiem dobrze.
Przyczyn tego stanu rzeczy tłumaczyć nie będę, bo jest ich wiele ale największą z nich jest własnie tytułowy bunt 2 latka. I nie wierz tym idealnym matkom, które twierdzą, że takowy nie istnieje, że to wymysł wyrodnych matek, na usprawiedliwienie tego, że sobie nie radzą.
Bunt jak najbardziej istnieje i nie daj sobie wmówić, że jest inaczej. Twoje dziecko może go przechodzić wcześniej lub później, lżej lub mocniej ale z dużym prawdopodobieństwem można powiedzieć, że ten okres kiedyś przyjdzie.
Nasz czas właśnie nadszedł i nie należy do łatwych. Szczególnie dla mnie, choleryczki, która wścieka się z byle powodu. Niestety teraz już wiem, że Panna K. odziedziczyła to po mnie i tak samo jak jej matka kiepsko sobie z tym radzi.
Wszędzie czytam jak to postępować małym buntownikiem i co ?
I jak zwykle mam wrażenie , że 80% rad na temat dzieci piszą osoby, które ich nie mają.
Zwykle niestety te złote rady u nas się ni jak nie sprawdzają.
Jak więc przeżyć ten ciężki czas?
IMPROWIZOWAĆ
tak dobrze widzisz improwizować ... wiem uśmiałaś się ...
ale...
każda sytuacja jest inna i nie każde dziecko daje się "nabierać" codziennie na te same sztuczki.
Nikt o tym nie mówi, że dziecko, które wczoraj zamilkło jak zaczęłaś do niego mówić szeptem, dziś już tego nie zrobi. Dziecko uczy się tak jak każdy, a jego bunt często jest okazaniem sprzeciwu do danej sytuacji.
Dlatego musisz próbować różnych sztuczek w różnych sytuacjach i się nie poddawać.
Ale nade wszystko ZACHOWAJ SPOKÓJ...
jak trzeba zamknij sie w łazience na 2 minuty, wyjdź z pokoju, weź kilka oddechów by bardziej nie nakręcać spirali wrzasku.
I uwierz w to, że KAŻDY ma chwile słabości i czasem podniesie głos, wrzaśnie, krzyknie, mimo, że o tym się nie mówi (bo to nie medialne by się chwalić swoimi "porażkami")
I uważam, że nie czyni to z nikogo gorszej matki. Wręcz przeciwnie, gorsze jest udawanie, że nic sie nie dzieje, ignorowanie i dziecka i jego emocji. Czasem owszem jak widzę, że co bym nie robiła to nie dociera to przeczekuję wrzask i czekam aż nieco przycichnie, potem staram się rozmawiać.
I to nie zupełnie jak z dzieckiem a jak z dorosłym. Bo dosłownie chcę usłyszeć co jej leży na wątrobie.
A Ty jak sobie radzisz w takich ciężkich momentach?
Każdy ma lepsze i gorsze dni.
Tak już jest i na pewno nie raz tego doświadczyłaś.
Kiedy to jest TYYYLLLEE do zrobienia
a brak sił nie pozwala nawet na 1/3 tego co się powinno.
A czy nie masz czasem tak, że jest tyle tego co się "powinno",
że nie ma już całkiem czasu na to co bym "chciała"?
U mnie tak właśnie jest.
I to nie od dziś czy wczoraj ale od dłuższego już czasu.
Ciągle myślę jak to zmienić a to myślenie często sprowadza mnie do myśli wręcz strasznych.
Do wniosków, których się boję.
Mam wrażenie, że gdzieś skręciłam w nie tę stronę i teraz ni jak nie mogę zawrócić na właściwą ścieżkę.
Coraz częściej czuję żal, przygnębienie czasem wręcz wewnętrzny ból.
Do tego poczucie, że jestem w tym sama, że moje problemy są tak błahe dla otoczenia, że aż śmieszne no bo na co może narzekać kobieta, która "siedzi" w domu.
Przecież taka się powinna cieszyć bo ma TYYYLLLEEE czasu na wszystko, że pewnie z nudów sobie wymyśla problemy.
Narasta poddenerwowanie.
A stan ten utrzymuje się coraz dłużej i zaczyna odbijać na dziecku.
Brak cierpliwości, krzyk.
Krzyk którego nie chcę, a który niejako sam się wydobywa z mojego gardła.
Nie panuję już nad tym.
Próba rozmowy z mężem...
Niby chce pomóc ale jego działania są raczej krótkoterminowe.
A problem wciąż jest i nie wiem jak sobie z nim poradzić.
Ten wpis to mój krzyk, wołanie o zrozumienie, pomoc. Wiem, że nie jestem jedyna. Być może TY jesteś lub byłaś w podobnej sytuacji? A może wiesz jak z niej wyjść?
Kiedy przychodzi czas dnia babci i dzień dziadka przypominają mi się szczególnie lata mojego dzieciństwa. Nie wiem w sumie czemu akurat te dni przywołują silniej moje wspomnienia.
Jak tak człowiek patrzy to widzi, że z wiekiem zupełnie inaczej podchodzi do tego typu świąt. Teraz myśli co tu kupić. Nie myśli się w ogóle w kategoriach, żeby prezent zrobić samemu. A czy nie taki prezent bardziej by ucieszył babcie???
Mając dzieci można tym bardziej puścić wodzę fantazji i zamiast zarzucać naszych bliskich kolejnym bibelotem, który być może trafi na dno szafy zrób coś od serca, samemu, tak jak potrafisz.
Na pewno sprawi to babci lub dziadkowi o wiele więcej radości niż kolejny kupek, czy szalik. Wciągnij w to też swoje dziecko. Pamiętasz jak w dzieciństwie robiłaś laurki dla babci??? Co stoi na przeszkodzie by zrobić taką choćby dziś??
Nie, nie, nie brak czasu to tylko wymówka bo gwarantuję, że ten czas, który poświęcasz na poszukiwanie i kupienie prezentu całkowicie wystarczy.
Masz w domu 2 latka który nie umie jeszcze rysować? No problem trzeba tylko chcieć a taka zabawa będzie fajna zarówno dla ciebie jak i twojej pociechy.
Co będzie potrzebne???
- dobry nastrój i chęć do zabawy :)
- papier kolorowy
- klej
- nożyczki
- kredki i co wam jeszcze wyobraźnia podpowie :)
- i cierpliwość oczywiście
My z Panną K. jedną laurkę już robiłyśmy dla babci na imieniny więc jaką praktykę za sobą mamy. Z racji, że K. jest ciężko zająć czymś na dłużej to ja przygotowałam koncepcję a ona pomagała i miała z tym świetny ubaw. Jak to zrobiłam???
Już zdradzam
Z papieru kolorowego wycięłam literki w różnych kolorach, do tego kilka ozdobników w postaci kształtów typu serce ( padło na serce bo K. uwielbia ten kształt i jak zobaczyła ze wycinam było "jecze serce"). Możecie np położyć kilka kloców na kartce i odrysować z dzieckiem- to też fajnie działa. Warto wycinać literki do napisu w różnych kolorach tak by dziecko mogło je wybierać. Wspólne przyklejanie to też fajna zabawa. Dobrze jest ułożyć samemu literkę a dziecko ja przykleja. (oczywiście mówię tu o dzieciach pokroju 2 latka, które jeszcze samodzielnie nie opanowały przyklejania) Jak was inwencja poniesie to możecie robić pieczątki z ziemniaka albo wycinać kształty dziurkaczami.
Ważne żeby pamiętać, że to jest zabawa, a kartka jest od dziecka i ono powinno decydować jak wygląda (nawet jeśli gryzie się to nieco z koncepcją mamy:) No i nie nastawiaj się, że zrobicie ją na jeden raz, ani nawet że na pewno ją skończycie. Potraktuj to raczej jako fajnie spędzony czas ze swoim dzieckiem.
Daj koniecznie znać czy spróbujesz ze swoją pociechą zrobić taką laurkę.
Chętnie zobaczę zdjęcie rezultatów na naszym facebooku.
Jak tak człowiek patrzy to widzi, że z wiekiem zupełnie inaczej podchodzi do tego typu świąt. Teraz myśli co tu kupić. Nie myśli się w ogóle w kategoriach, żeby prezent zrobić samemu. A czy nie taki prezent bardziej by ucieszył babcie???
Mając dzieci można tym bardziej puścić wodzę fantazji i zamiast zarzucać naszych bliskich kolejnym bibelotem, który być może trafi na dno szafy zrób coś od serca, samemu, tak jak potrafisz.
Na pewno sprawi to babci lub dziadkowi o wiele więcej radości niż kolejny kupek, czy szalik. Wciągnij w to też swoje dziecko. Pamiętasz jak w dzieciństwie robiłaś laurki dla babci??? Co stoi na przeszkodzie by zrobić taką choćby dziś??
Nie, nie, nie brak czasu to tylko wymówka bo gwarantuję, że ten czas, który poświęcasz na poszukiwanie i kupienie prezentu całkowicie wystarczy.
Masz w domu 2 latka który nie umie jeszcze rysować? No problem trzeba tylko chcieć a taka zabawa będzie fajna zarówno dla ciebie jak i twojej pociechy.
Co będzie potrzebne???
- dobry nastrój i chęć do zabawy :)
- papier kolorowy
- klej
- nożyczki
- kredki i co wam jeszcze wyobraźnia podpowie :)
- i cierpliwość oczywiście
My z Panną K. jedną laurkę już robiłyśmy dla babci na imieniny więc jaką praktykę za sobą mamy. Z racji, że K. jest ciężko zająć czymś na dłużej to ja przygotowałam koncepcję a ona pomagała i miała z tym świetny ubaw. Jak to zrobiłam???
Już zdradzam
Z papieru kolorowego wycięłam literki w różnych kolorach, do tego kilka ozdobników w postaci kształtów typu serce ( padło na serce bo K. uwielbia ten kształt i jak zobaczyła ze wycinam było "jecze serce"). Możecie np położyć kilka kloców na kartce i odrysować z dzieckiem- to też fajnie działa. Warto wycinać literki do napisu w różnych kolorach tak by dziecko mogło je wybierać. Wspólne przyklejanie to też fajna zabawa. Dobrze jest ułożyć samemu literkę a dziecko ja przykleja. (oczywiście mówię tu o dzieciach pokroju 2 latka, które jeszcze samodzielnie nie opanowały przyklejania) Jak was inwencja poniesie to możecie robić pieczątki z ziemniaka albo wycinać kształty dziurkaczami.
Ważne żeby pamiętać, że to jest zabawa, a kartka jest od dziecka i ono powinno decydować jak wygląda (nawet jeśli gryzie się to nieco z koncepcją mamy:) No i nie nastawiaj się, że zrobicie ją na jeden raz, ani nawet że na pewno ją skończycie. Potraktuj to raczej jako fajnie spędzony czas ze swoim dzieckiem.
Daj koniecznie znać czy spróbujesz ze swoją pociechą zrobić taką laurkę.
Chętnie zobaczę zdjęcie rezultatów na naszym facebooku.
Najcenniejszy prezent wcale nie musi mieć metki ci cenyale jego wartość pochodzi z serca włożonego w jego zrobienie
Kontynuując zeszłoroczną tradycję nowy rok rozpoczynam świeżutką tapetą motywacyjną.
Styczeń to miesiąc stojący pod znakiem postanowień noworocznych, często niestety giną one już po kilku dniach w czeluściach masy zajęć i niemocy. Częstą główną przyczyną wciąż nieudanych realizacji jakże ambitnych postanowień jest fakt iż W SIEBIE NIE WIERZYSZ !
No bo powiedz sama jak ma Ci się coś udać jak z góry zakładasz, że nie dasz rady???
Dlatego w tym miesiącu kluczem do sukcesu mam być wiara w SIEBIE
Więc daj sobie szansę, pobierz tapetę na styczeń 2017 i DZIAŁAJ.
Możesz też ją podesłać znajomej, której chcesz pomóc ;)
Mam nadzieję, ze chodź z przyczyn technicznych tym razem tapeta jest nieco spóźniona to nadal będzie pomocna i dająca kopa na ten nowy, mniemy nadzieję lepszy od poprzedniego, rok.
Bloglovin 
