Jak pisałam w poprzednim poście (matka to nie robot) ostatnio z moją kondycją psychiczną nie jest całkiem dobrze. 

Przyczyn tego stanu rzeczy tłumaczyć nie będę, bo jest ich wiele ale największą z nich jest własnie tytułowy bunt 2 latka. I nie wierz tym idealnym matkom, które twierdzą, że takowy nie istnieje, że to wymysł wyrodnych matek, na usprawiedliwienie tego, że sobie nie radzą. 

Bunt jak najbardziej istnieje i nie daj sobie wmówić, że jest inaczej. Twoje dziecko może go przechodzić wcześniej lub później, lżej lub mocniej ale z dużym prawdopodobieństwem można powiedzieć, że ten okres kiedyś przyjdzie. 

Nasz czas właśnie nadszedł i nie należy do łatwych. Szczególnie dla mnie, choleryczki, która wścieka się z byle powodu. Niestety teraz już wiem, że Panna K. odziedziczyła to po mnie i tak samo jak jej matka kiepsko sobie z tym radzi. 

Wszędzie czytam jak to postępować małym buntownikiem i co ?

I jak zwykle mam wrażenie , że 80% rad na temat dzieci piszą osoby, które ich nie mają. 

Zwykle niestety te złote rady u nas się ni jak nie sprawdzają.

Jak więc przeżyć ten ciężki czas? 

IMPROWIZOWAĆ

tak dobrze widzisz improwizować ... wiem uśmiałaś się ...

ale...

każda sytuacja jest inna i nie każde dziecko daje się "nabierać" codziennie na te same sztuczki.

Nikt o tym nie mówi, że dziecko, które wczoraj zamilkło jak zaczęłaś do niego mówić szeptem, dziś już tego nie zrobi. Dziecko uczy się tak jak każdy, a jego bunt często jest okazaniem sprzeciwu do danej sytuacji. 

Dlatego musisz próbować różnych sztuczek w różnych sytuacjach i się nie poddawać. 

Ale nade wszystko ZACHOWAJ SPOKÓJ...

jak trzeba zamknij sie w łazience na 2 minuty, wyjdź z pokoju, weź kilka oddechów by bardziej nie nakręcać  spirali wrzasku.

I uwierz w to, że KAŻDY ma chwile słabości i czasem podniesie głos, wrzaśnie, krzyknie, mimo, że o tym się nie mówi (bo to nie medialne by się chwalić swoimi "porażkami")

I uważam, że nie czyni to z nikogo gorszej matki. Wręcz przeciwnie, gorsze jest udawanie, że nic sie nie dzieje, ignorowanie i dziecka i jego emocji. Czasem owszem jak widzę, że co bym nie robiła to nie dociera to przeczekuję wrzask i czekam aż nieco przycichnie, potem staram się rozmawiać. 

I to nie zupełnie jak z dzieckiem a jak z dorosłym. Bo dosłownie chcę usłyszeć co jej leży na wątrobie.

A Ty jak sobie radzisz w takich ciężkich momentach?

Każdy ma lepsze i gorsze dni. 

Tak już jest i na pewno nie raz tego doświadczyłaś. 

Kiedy to jest TYYYLLLEE do zrobienia 

a brak sił nie pozwala nawet na 1/3 tego co się powinno. 

A czy nie masz czasem tak, że jest tyle tego co się "powinno",

że nie ma już całkiem czasu na to co bym "chciała"?

U mnie tak właśnie jest.

I to nie od dziś czy wczoraj ale od dłuższego już czasu. 

Ciągle myślę  jak to zmienić a to myślenie często sprowadza mnie do myśli wręcz strasznych. 

Do wniosków, których się boję.

Mam wrażenie, że gdzieś skręciłam w nie tę stronę i teraz ni jak nie mogę zawrócić na właściwą ścieżkę. 

Coraz częściej czuję żal, przygnębienie czasem wręcz wewnętrzny ból.

Do tego poczucie, że jestem w tym sama, że moje problemy są tak błahe dla otoczenia, że aż śmieszne no bo na co może narzekać kobieta, która "siedzi" w domu. 

Przecież taka się powinna cieszyć bo ma TYYYLLLEEE czasu na wszystko, że pewnie z nudów sobie wymyśla problemy.

Narasta poddenerwowanie.

A stan ten utrzymuje się coraz dłużej i zaczyna odbijać na dziecku. 

Brak cierpliwości, krzyk. 

Krzyk którego nie chcę, a który niejako sam się wydobywa z mojego gardła. 

Nie panuję już nad tym. 

Próba rozmowy z mężem... 

Niby chce pomóc ale jego działania są raczej krótkoterminowe. 

A problem wciąż jest i nie wiem jak sobie z nim poradzić.

Ten wpis to mój krzyk, wołanie o zrozumienie, pomoc. Wiem, że nie jestem jedyna. Być może TY jesteś lub byłaś w podobnej sytuacji? A może wiesz jak z niej wyjść?