Matka to nie robot

Każdy ma lepsze i gorsze dni. 

Tak już jest i na pewno nie raz tego doświadczyłaś. 

Kiedy to jest TYYYLLLEE do zrobienia 

a brak sił nie pozwala nawet na 1/3 tego co się powinno. 

A czy nie masz czasem tak, że jest tyle tego co się "powinno",

że nie ma już całkiem czasu na to co bym "chciała"?

U mnie tak właśnie jest.

I to nie od dziś czy wczoraj ale od dłuższego już czasu. 

Ciągle myślę  jak to zmienić a to myślenie często sprowadza mnie do myśli wręcz strasznych. 

Do wniosków, których się boję.

Mam wrażenie, że gdzieś skręciłam w nie tę stronę i teraz ni jak nie mogę zawrócić na właściwą ścieżkę. 

Coraz częściej czuję żal, przygnębienie czasem wręcz wewnętrzny ból.

Do tego poczucie, że jestem w tym sama, że moje problemy są tak błahe dla otoczenia, że aż śmieszne no bo na co może narzekać kobieta, która "siedzi" w domu. 

Przecież taka się powinna cieszyć bo ma TYYYLLLEEE czasu na wszystko, że pewnie z nudów sobie wymyśla problemy.

Narasta poddenerwowanie.

A stan ten utrzymuje się coraz dłużej i zaczyna odbijać na dziecku. 

Brak cierpliwości, krzyk. 

Krzyk którego nie chcę, a który niejako sam się wydobywa z mojego gardła. 

Nie panuję już nad tym. 

Próba rozmowy z mężem... 

Niby chce pomóc ale jego działania są raczej krótkoterminowe. 

A problem wciąż jest i nie wiem jak sobie z nim poradzić.

Ten wpis to mój krzyk, wołanie o zrozumienie, pomoc. Wiem, że nie jestem jedyna. Być może TY jesteś lub byłaś w podobnej sytuacji? A może wiesz jak z niej wyjść?